Zo. Pas op het net, maar ik kan nu al mijn mond niet houden.
Net op facebook (dat kan ik nog net hanteren) de foto’s zien passeren van de jongeren die een man in elkaar hebben geslagen.
Onder die foto’s gepeperde bewoordingen: ‘dit zijn de vuile honden…’, ‘dit is het tuig’….
Zulke reacties konden ook niet uitblijven, de gemoederen verhitten nogal graag. Begrijpelijk ook, de verontwaardiging is groot.
De discussies over waar het met de jeugd van vandaag naartoe gaat, kunnen vrolijk oplaaien.
Maar dat is momenteel niet waar ik verontwaardigd over ben.
Wel over het feit dat deze reacties met groot enthousiasme gepost werden door mensen die ik als hulpverleners ken.
Mijn onbegrip blijft groeien wanneer ik daarop reageer en terug geworpen krijg dat het de taak van hulpverleners is om deze mensen te laten weten hoe fout hun gedrag is. Om ‘de maatschappij’ te tonen wat er gebeurt, om deze mensen ergens ook wel te straffen. Ik dacht dat journalisten het nieuws verspreidden en dat rechters straften.
Ik dacht dat hulpverleners zo weinig mogelijk oordeel uitspraken. Ik dacht dat hulpverleners open blikken hadden. Ik dacht dat hulpverleners wisten dat er altijd meer informatie nodig is. Ik dacht -maar hier ga ik waarschijnlijk mijn boekje te buiten- dat hulpverleners mensen waren die altijd zo integer mogelijk zijn en niet enkel tussen 9 en 5, wanneer de uren geklopt worden.
Dit zijn dan de mensen die staan te roepen dat patiënten hen niet vertrouwen? Die schoppen tegen ‘het systeem’ dat ze zelf in stand houden? Die weemoedig het hoofd schudden en zeggen dat er voor zoveel ‘marginalen geen hulp kan baten’?
Het spijt me, die verontwaardiging. Het spijt me, dat ik daar niet aan mee wil doen. Het spijt me, dat niet iedereen er trots op is om met mensen te mogen werken.
En het spijt me, dat ik desondanks blijf geloven in alle mogelijkheden binnen de hulpverlening…
Tales of Salt 