En ik herinner me vrolijke dagen.
Ik herinner me woensdagen met koffiepauzes, bibliotheekstops en dictielessen.
Ik herinner me gegiechel, verhalen, gelach, heen en weer lopen door de lokalen.

Maar vooral herinner ik me de kracht van woorden. De puurheid, de complexe schoonheid van poëzie.
Ondertussen al veel magische woorden tegengekomen, maar ik herinner me dat het hier ergens mee begonnen is.

Voor een dag van morgen

Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven
dat alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

Hans Andreus

O, ik weet het niet.

O, ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
zeg: kijk, een vogel
en leer me de vogel zien
zeg: het leven is een brood
om in te bijten en de appels zien rood
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.

— Herman De Coninck
omdat het gedichtendag is vandaag.