januari 31, 2013 door Anneleen Een reactie plaatsen

En ik herinner me vrolijke dagen.
Ik herinner me woensdagen met koffiepauzes, bibliotheekstops en dictielessen.
Ik herinner me gegiechel, verhalen, gelach, heen en weer lopen door de lokalen.

Maar vooral herinner ik me de kracht van woorden. De puurheid, de complexe schoonheid van poëzie.
Ondertussen al veel magische woorden tegengekomen, maar ik herinner me dat het hier ergens mee begonnen is.

Voor een dag van morgen

Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven
dat alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

Hans Andreus